De periode daarna is bekend. Een periode van beduusde mentale toestand tot aan het besef We moeten wel door. Waar was ik nou met m’n gereis door Nederland naar zaaltjes waar mensen wilden werken aan hun persoonlijke of teamontwikkeling? Voorlopig even geen klassikale bijeenkomsten was het devies. Bedenkingen natuurlijk bij het ontwikkelen van individueel en teams via beeldscherm. Wat als het wel kon?, vraag ik mijn coachees geregeld, gebruikmakend van één van de NLP-technieken. Ik stelde de vraag ook aan mezelf. En ik niet alleen. Een periode van versnelde innovatie brak aan; klassikale programma’s werden in allerijl omgebouwd, e-learnings ter ondersteuning van virtuele sessies ontwikkeld. We ontdekten, we experimenteerden, we dachten Is dit het nou? en we kwamen tot de slotsom Dit wil ik best behouden.
De omslag
Tot ergens rond de zomer er een omslag kwam. Of we er genoeg van hadden, of dat Mark had gezegd dat het wel weer kon; ik weet het niet meer, maar feit is dat we sinds juni weer een beetje onder de mensen komen. Verrijkt met onze digitale vaardigheden bouwen we al co-creërend met onze opdrachtgevers aan programma’s waarin we zowel contactmomenten hebben via scherm en via de camera als fysiek, als het kan en als het toevoegt. We doen wat nodig is om het beoogde resultaat te bereiken.
De hybride aanvliegroute
Het nieuwe normaal van blended learning lijkt voor mij op een hybride auto. Een auto brengt je van A naar B. De vraag is: wanneer schakel je over van elektrisch naar benzine of andersom? Een hybride auto is volgens mij ontwikkelend, omdat ‘ie elektrisch wil zijn. Indien noodzakelijk schakelen we over op benzine. Een business trainer/coach reist met mensen en teams mee om ze te begeleiden in het behalen van hun doelen. Een hybride coach/trainer schakelt van persoonlijk contact naar virtuele ondersteuning; we doen wat nodig is.
Elkaar in de ogen kijken
Digitaal leren maakt ons efficiënter. Aan beide kanten van het scherm ben je direct, to the point en je laat het wel uit je hoofd om te tutten, vind ik.
En toch, in sommige situaties helpt het om elkaar in de ogen te kijken, en dan niet via het camera-oogje bedoel ik. Ik bedoel fysiek op 1,5 meter afstand. Het helpt in het contact en als coach helpt het ook in het herkennen van signalen. Zowel bij individuen als wanneer het gaat om de teamdynamiek. Zit je in een zaal met een team, dan voel je de onderstroom, je ziet het in gedragspatronen en je hebt de keuze om daarop in te grijpen. Via het beeldscherm mis je zaken.
Mijn afkomst niet verloochenen
Natuurlijk gooien we met het badwater het kind niet weg. We zouden wel gek zijn. Maar ik vergeet niet waar ik vandaan kom. Het heeft even geduurd en we hebben er een coronagolf voor moeten doorstaan, maar beetje bij beetje hoor ik opdrachtgevers zeggen: De waarde die jij toevoegde zat ‘m toch altijd in het persoonlijk contact. Juist dat is wat we nu nodig hebben. Inhoudelijk kunnen we ons werk wel doen, vanachter dat beeldscherm. Maar persoonlijke ontwikkeling, teamontwikkeling, oefenen op vaardigheden, feedback geven vragen ontvangen, spiegelen, confronteren; dat is de slag die we ook willen blijven maken.
Een niche-market
Dat is waarvoor opdrachtgevers me kennen en me inhuurden. En dat is ook nu weer waarom opdrachtgevers zaaltjes inrichten waar kleine groepen op gepaste afstand gecoacht en getraind mogen en kunnen worden. In veel organisaties is zo’n ‘gettogether’ ineens een speciale gelegenheid, een uitzondering ook. Iedere keer wanneer ik bij aanvang van een teamsessie de Covid-etiquette ter sprake breng en de gehele groep ervoor verantwoordelijk houd, gaat iedereen daar in alle ernst in mee. Met al m’n ‘old school’ ervaring voelt het voor mij dan alsof ik me in een niche-market bevind; wie had dat ooit gedacht?
- h.dekoning@feedbackconsulting.nl
- www.mmfoundation.nl/nieuws
- https://www.linkedin.com/in/heidi-de-koning-1705096/