One hand cannot applaud alone.

Een organisch proces

Weet je nog? Tijdens Corona-tijd; we reflecteerden wat af. Ik vond het heerlijk. Veel leed, dat ook. Het heerlijke zoals ik het me nu herinner zat ‘m in de zelfreflectie, het naar binnen keren, het bedenken Waarvoor ben ik op aard? Dat soort vragen.

De lijstjes die je maakte en waaraan je je toch niet hield

Juist deze vragen poppen op als je niet in beslag wordt genomen door andere zaken; Corona was de perfecte tijd daarvoor. Je maakte een lijstje met zaken die ertoe doen. Er stonden dingen op waar je je tijd aan ging besteden en aandacht aan zou geven. Je nam je voor alleen dat te doen wat ertoe deed. Voor mij waren dat zaken als meer tijd met familie, aandacht voor MM-Foundation, Spaanse conversatie intensiveren en elke twee weken een blog schrijven. Het ging lange tijd goed, maar in retroperspectief gezien heb ik me er niet geheel aan gehouden, eerlijk gezegd. 

Een organisch proces  

En zo gaat het in de praktijk. Sommige doelen houden stand en sommige verdwijnen organisch. Of de doelen verdwijnen niet, maar de uitvoering laat te wensen over. Ingegeven door je eigen inzichten, je omgeving en gewoon de tijd. Na de periode van reflectie komt er gelukkig een periode van actie; we kunnen niet blijven navelstaren. We moeten door en we groeien door. Zoals bomen dat doen, van binnenuit, en gevoed door de omgeving.

Eigenlijk zijn wij mensen net bomen

Een collega tekende van de week een prachtige metafoor rondom de mens die eigenlijk een boom is. Met wortels die ons doen aarden. Gevoed door de omgeving, met fijne en minder fijne zaken; allebei broodnodig om te kunnen bloeien. Zoals de zon en de regen die de appels aan een boom doen groeien. Zo nemen wij in ons professionele leven ook van alles mee en neem je je van alles voor. Al je talenten zet je in om er het beste uit te halen. Het gedoe ontstaat als je omgeving van je verwacht dat je in plaats van een appel een peer moet oogsten. Ga je je forceren om hieraan te voldoen of zoek je naar slimmere oplossingen?

De boom in het bos

En dan blijkt dat je niet meer in die Corona-bubbel zit; je bent die boom die in het bos staat. Samen met alle andere bomen om je heen vorm je een ecologisch systeem. Een bos in evenwicht heeft verschillende soorten bomen, struiken, planten, bloemen. In een gezond bos krijgen ook de miertjes en de piertjes een plek en een functie. Gewoon omdat het organisch ontstaat en omdat alles groeit vanuit eigen kracht.

Ons team is eigenlijk net een bos

Zo kijk ik naar teams, ook naar ons eigen Feedback-team. Alle individuen hebben hun eigen kwaliteiten en vullen elkaar aan. Als ieder dat doet vanuit eigen kracht en in lijn met de teamdoelstellingen kunnen mooie resultaten geleverd worden; appels én peren oogsten, zeg maar. Een bos dat gevoed wordt door de omgeving, een bos dat soms ook gelaten wordt. Dat is een bos dat zichzelf ecologisch in standhoudt, en groeit en bloeit zoals het bedoeld is. Zonder verzuring en verstikking. Een volwassen bos dat team heet.

En dan kom je als vanzelf terug bij wat voor jou belangrijk is

In een bos in evenwicht krijgt elke boom de ruimte om volop te groeien en wordt elke boom soms ook in toom gehouden door de andere bomen. Zo krijgt en geeft in een volwassen team elk individu de ruimte om te groeien vanuit eigen kracht, geholpen en gestimuleerd door de omgeving. En dan kom je als vanzelf toch weer toe aan je Corona-lijstje. Ik kijk er af en toe nog eens op en soms kan ik wat afvinken. Het schrijven van dit blog was zo’n afvinkmomentje. Geholpen door die collega die de prachtige metafoor visueel maakte van de mens die eigenlijk een boom is.